آنها در محاسبات خود یك نكته را از یاد بردند و آن اینكه این نیروى عظیم تهاجمى پس از جنگ با ایران به چه كارى خواهد آمد؟ نیرویى مركب از ۶۰۰ هواپیما، ۵۳۰۰ تانك، ۷ هزار زره پوش، ۳ هزار توپ و دهها میلیارددلار موشك و بمب در كنار یك میلیون سرباز با تجربه جنگ ۸ ساله و ...
چنین مسأله اى اصلاً در محاسبات غرب و اعراب ثروتمند و كم جمعیت منطقه به حساب نیامده بود.
اما در مرداد ۱۳۶۹ (اوت ۱۹۹۰) اوضاع كاملاً دگرگون شده بود. ۴۰ لشكر عراقى (كه حداقل یك سوم آن زرهى و مكانیزه بودند) به گونه اى ترس آور در سمت مرزهاى جنوبى و جنوب غرب عراق متمركز شده و نیروهاى عراقى مرتب در حال تهدید كویت بودند.
در مرزهاى شرقى عراق، ایران به سرعت در حال بازسازى ویرانه هاى جنگ بود و هیچ علاقه اى به دخالت در درگیرى هاى بین برادران عرب(!!!) نشان نمى داد اسرائیل نیز با ترس از ضربه متقابل صدام كه اكنون دیوانگى او بر همه ثابت شده بود حاضر نبود به مانند سال ۱۳۶۰ دست به حمله پیشگیرانه به عراق بزند.


حمله به كویت‌ :

۲ اوت ۱۹۹۰ چند واحد عراقى بدون اینكه به هشدارهاى جهانى توجه كنند با حمله به كویت و تسخیر ۱۳ ساعته این كشور ثروتمند به جهان ثابت كردند كه از نظر آنها دوران دیپلماسى در خلیج فارس به سر آمده و زور جاى آن را گرفته است. هدف آنها از حمله به كویت در درجه اول خروج از بن بست اقتصادى و در درجه دوم جلوگیرى از ركود در ارتش بزرگ عراق بود.
فرار سریع مسؤولان سیاسى و نظامى كویت به كشورهاى همسایه نشان داد كه ارتشهاى اعراب منطقه چه اندازه كوچك و غیرقابل اتكا هستند.
اما آمریكا، اروپا و اعراب سریع واكنش نشان داده و از عراق خواستند تا از كویت عقب نشینى كند.

در طول جنگ بسیاری از چاه‌های نفت کویت به آتش کشیده شد .

صدام در ابتدا گمان مى كرد آمریكا تن به مذاكره با وى بدهد و شوروى نیز (كه اكنون در آستانه فروپاشى بود) از وى حمایت كند اما گورباچف اكنون در ماه عسل سیاسى با آمریكا بود و آمریكا نیز به دنبال آن بودكه همزمان دو ضربه را فرود آورد اول آنكه به بهانه كویت ماشین جنگى صدام را از كار بیندازد دوم آنكه با ارائه نمایشى عظیم، نظم نوین را به دنیا نشان دهد.

لجستیك عظیم :

قسمت با ارزش جنگ خلیج فارس، قدرت آمریكا در ارسال تجهیزات به منطقه بود. از اوت ۱۹۹۰ تا ژانویه ۱۹۹۱ به مدت ۵ ماه صدام حسین احمقانه ورود نیرو و تجهیزات آمریكایى را نظاره كرد و اجازه داد غرب ۵۵۰ هزار سرباز خود را در عربستان مستقر كند حال آنكه از نقطه نظر نظامى این مدت براى صدام كافى بود تا تمام بنادر مهم مورد استفاده متفقین را تسخیر كند و از آنها فرصت تحكیم مواضع را بگیرد.

تعلل صدام سبب شد تا در ژانویه ۱۹۹۱ ، ۵۰۰ هزار سرباز آمریكایى، ۳۶ هزار سرباز انگلیسى، ۱۵۰ هزار سرباز شوراى همكارى خلیج فارس، ۱۹ هزار سرباز فرانسوى، ۲۰ هزار سرباز مصرى و ۳۰ هزار سرباز از كشورهاى دیگر سخت ترین قسمت لجستیك متفقین رساندن حدود ۳ هزار تانك سنگین و ۲ هزار هواپیما به منطقه بود.

آغاز حملات هوایى :

ژنرال نورمن شوارتسكف سرفرمانده آمریكایى على رغم ارتش عظیمى كه در جنوب كویت و جنوب غرب عراق مستقر كرده بود هنوز از درگیرى با ارتش یك میلیون نفرى عراق واهمه داشت بنابراین تصمیم گرفت ابتدا با موشك هاى كروز و هواپیما زیرساختهاى دفاعى صدام، خطوط ارتباطى و واحدهاى رزمى او را منهدم كند و آنگاه دست به حمله بزند.

در ۱۷ ژانویه ۱۹۹۱ ، ۱۸۰۰ هواپیماى متفقین دست به عظیم ترین حمله هوایى نیمه دوم قرن بیستم زدند. فرماندهان نیروى هوایى آمریكا چون از قدرت پدافند فشرده بغداد اطلاع داشتند ابتدا با استفاده از بمب افكن هاى نامریى استیلت اف - ۱۱۷ ، ۲ هزار پدافند بغداد را شناسایى كرده و پس از آن راه را براى حمله اصلى باز كردند. اف - ،۱۸ اف - ،۱۶ اف - ،۱۵ تورنادو و میراژ ستون فقرات حمله را تشكیل مى داد و چون كلیه این هواپیماها قدرت عملیات در شب را داشتند حمله در نیمه شب آغاز شد.

دو فروند جنگنده اف-۱۶ فایتینگ فالکن و سه فروند جنگنده اف-۱۵ ایگل متعلق به نیروی هوایی آمریکا در حال پرواز بر فراز چاه‌های نفت به آتش‌ کشیده‌شده کویت در جریان جنگ خلیج فارس در سال ۱۹۹۱ میلادی.

آنگونه كه فرماندهان اسكادرانهاى مهاجم اعلام كردند فشردگى آتش دفاعى بغداد بسیار بیش از تخمین هاى اولیه بود و خلبانان متفقین مجبور بودند عمدتاً از ورود به گردونه آتش ایجاد شده پرهیز كنند.
اما از روزهاى دوم و سوم به بعد حجم آتش عراق كمتر شد و درنتیجه هواپیماهاى متفقین ارتفاع خود را كاهش داده و با دقت بیشترى اهداف را شكار مى كردند. آمریكا تلفات هوایى ۳ روز اول خود را حدود ۱۰ هواپیما ذكر مى كرد حال آنكه صدام این رقم را بیش از ۳۰ فروند مى دانست و با نشان دادن ۷ خلبان اسیر غربى بر این نكته تأكید كرد.
صدام در ۲۲ ژانویه حملات موشكى به اسرائیل را آغاز كرد تا بلكه اعراب را به صف خود بازگرداند اما به دستور آمریكا، اسرائیل از اقدام تلافى جویانه خوددارى كردو آمریكا سعى كرد باموشكهاى ضدموشك پاتریوت مانع تداوم حركت عراق شود. اگرچه پاتریوت تا حدودى موفق بود اما نتوانست توقف حملات موشكى به اسرائیل را به دنبال داشته باشد.

در هفته دوم، حملات هوایى متفقین با ۱۸۰۰ حمله در روز ادامه یافت و دهها هزار سرباز عراقى در پناهگاههاى خود كشته شده و صدها تانك نابود شدند. پلها، خطوط مخابراتى ، جاده ها، نیروگاهها، ساختمانهاى نظامى و فرودگاهى تماماً نابود شدند و عملاً ارتباط بین نیروهاى صدام دچار مشكل شد.
در هفته سوم نبرد، دهها بمب افكن عظیم بى _ ۵۲ با بمباران لشكرهاى گارد ریاست جمهورى را كه در اطراف ناصریه (به صورت ذخیره) موضع گرفته بودند مورد حمله قرار دادند.
در نبردهاى هوایى نیز برترى خردكننده تكنولوژیكى غرب بر عراق ثابت شد و جنگنده هاى میگ،۲۳ میگ،۲۷ سوخو،۲۴ میگ۲۵ و میراژ هیچ كدام نتوانستند از تور رهگیرهاى آمریكایى و انگلیسى بگریزند و عراق مجبور شد بخشى از هواپیماهاى خود را به خاك ایران بفرستد كه ایران نیز به دلیل لزوم حفظ بى طرفى این هواپیماها را پس نداد. ضربات ویران كننده هوایى آمریكا و متفقین به عراق در پایان ۴ هفته سبب شد تا ارتش عظیم عراق مبدل به غولى دست و پا بسته شود چرا كه دستورات فرماندهى به واحدها نمى رسید و بالعكس هم واحدها نمى توانستند فرماندهى را از تحركات دشمن و اتفاقات منطقه باخبر كنند.
اما برآوردها نشان مى داد هنوز ارتش عراق ۷۰ درصد توان رزمى خود را حفظ كرده است بنابراین شوارتسكف دستور تداوم بمباران را تا نابودى نیمى از ارتش عراق صادر كرد.
بمب هاى هوشمند در این جنگ به شدت مورد توجه قرار گرفته و با كنترل تلویزیونى با دقت تمام پلها و پایگاههاى نظامى را در هم مى كوبیدند. بمبارانهاى سنگین بى _ ۵۲ ها نیز تداوم یافت. آنها با به كارگیرى بمبهاى۸۲ . K .M محیطى به وسعت ۱۳۰ تا ۳۰۰ متر را تخریب مى كردند و به دلیل پرواز در ارتفاع بسیار بالا از آسیب پدافندها مصون بودند.
پس از ۳۹ روز بمباران بى رحمانه و شدید ۱۳۰۰ تانك عراقى (حدود یك سوم توان رزمى)، ۱۱۰۰ توپ (۳۵ درصد واحدهاى توپخانه عراق) و حداقل ۵۰ هزار سرباز عراقى از بین رفتند. مضافاً اینكه خطر نیروى هوایى عراق مرتفع شد (حدود ۱۰۰ تا ۱۵۰ هواپیماى عراقى از بین رفتند و حدود ۱۰۰ فروند به ایران گریخته و بقیه به دلیل نبودن امكان پرواز در پناهگاهها باقى ماندند).
اما مهمتر از همه مسأله بى خبرى ارتش عراق از اتفاقات محیطى او بود. انهدام خطوط مواصلاتى این ارتش سبب گرسنگى، تشنگى و فقدان مهمات براى نیروهاى خط مقدم شده بود.
البته متفقین نیز از این حملات عظیم آسیب دیده بودند. در حقیقت ۸۰ هزار سورتى پرواز آنها، سبب سقوط حداقل ۴۰ هواپیما (عراق این رقم را حدود ۲۰۰ فروند مى دانست)، آسیب دهها هواپیماى دیگر، تحلیل رفتن شدید انبارهاى مهمات و از همه مهمتر افزایش بى سابقه هزینه جنگ شده بود.

حمله ۱۰۰ ساعته :

در ۲۴ فوریه ۱۹۹۱ نورمن شوارتسكف به سپاههاى عظیم زمینى فرمان آماده باش كامل براى هجوم نهایى را داد. حمله اولیه را آمریكا و متفقین از طریق سپاه ۱۸ و سپاه هفتم از طریق جنوب و غرب كویت انجام مى داد اما براى آنكه صدام كاملاً غافلگیر شود نیروهاى آبى _ خاكى آمریكا در ۲۳ فوریه حركتى گمراه كننده را از سواحل كویت آغاز كردند و آنگاه در حالى كه عراقى ها جهت حمله خود را به سمت جنوب كویت و دریا تغییر دادند، عمده نیروهاى متفقین در حدود ۷۰۰ هزار سرباز و ۳ هزار تانك در پناه آتش پشتیبانى هواپیماهاى آمریكایى در عملیاتى كم نظیر و سریع ظرف ۲۴ ساعت ابتدا ۳۰۰ هزار نیروى عراقى مستقر در كویت را دور زده و سپس ظرف ۷۲ ساعت با گازانبرى وحشتناك جنوب عراق را از خاك اصلى این كشور جدا كردند. قبل از آنكه ارتش عراق به خود بیاید نیم میلیون سرباز عراقى در محاصره افتادند.
هواپیماهاى ضربتى آى _ ۱۰ در كنار هلى كوپترهاى سوپر كبرا او آپاچى باقیمانده ادوات زرهى عراق را به راكت مى بستند و توپهاى عراق كه هنوز بزرگترین مانع برسرراه مهاجمان بود توسط ماهواره شناسایى شده و با توپهاى ۸ اینچى (كه اطلاعات خود را ازطریق جى.پى.اس مى گرفتند) منهدم مى شدند.
ظرف ۴۸ ساعت ارتش متفقین صدها كیلومتر در داخل خاك عراق پیشروى كرده و به حوالى ناصریه رسیده بود. از آن طرف اخبار رسیده حاكى بود كه در كویت، عراقیها دسته دسته تسلیم مى شدند.
لشكرهاى گارد نیز نتوانستند موضع تهاجمى بگیرند چرا كه بمبارانهاى عظیم امكان تحرك را از آنها سلب كرده بود.

تفنگداران دریایی ایالات متحده در جنگ خلیج فارس (1991)

كالین پاول فرمانده دیگر آمریكایى در ۲۷ فوریه رسماً اعلام كرد كه توان رزمى عراق منهدم شده و در منطقه جنوب عراق نیرویى نیست كه آماده براى جنگ باشد.
فرماندهان آمریكایى، انگلیسى و عربى نیز در كلیه جبهه ها با اعلام این نكته كه دشمن دست از مقاومت برداشته كسب دستور مى كردند. اما در واشنگتن جرج بوش ظاهراً هنوز علاقه اى به حذف صدام نداشت. بنابراین دستور توقف عملیات را در پشت دجله صادركرد. حال آنكه براى دنیا واضح بود كه بغداد در چنین شرایطى طى یك هفته فتح مى شود.
با قبول شكست از سوى صدام در ۲۸ فوریه ،۱۹۹۱ جنگ ۴۳ روزه خلیج فارس به پایان رسید و كویت پس از ۷ ماه آزاد شد.

جنگندگان		فرماندهان	تلفات	علت جنگ
عراق		صدام حسین	بین ۲۰٬۰۰۰ تا ۲۰۰٬۰۰۰ کشته تعداد نامشخصی مجروح ۶۳٬۰۰۰ اسیر	تهاجم عراق به کویت
ایالات متحده آمریکا +( نیروهای ائتلاف به رهبری آمریکا )		نورمن شوارتسکف	ایالات متحده آمریکا + نیروهای ائتلاف به رهبری آمریکا  + عربستان سعودی ۲۴۰ کشته ۷۷۶ مجروح ۳۰ اسیر	تهاجم عراق به کویت
عربستان سعودی		خالد بن سلطان	ایالات متحده آمریکا + نیروهای ائتلاف به رهبری آمریکا  + عربستان سعودی ۲۴۰ کشته ۷۷۶ مجروح ۳۰ اسیر	تهاجم عراق به کویت

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: